Blog - "Een leuke vader ben ik zeker!" (Marco)
Vandaag is het Vaderdag! De dag waarop alle vaders in het zonnetje worden gezet, verrast met uitjes, ontbijtjes op bed, leuke cadeautjes en berichtjes van hun kinderen. Velen onder ons zijn vader, maar hoe is het om papa te zijn als je slechtziend of blind bent? Is dat heel anders – wat geeft een extra uitdaging, maar vooral wat maakt het vaderschap nóg mooier dan het al is? In deze blog vertelt Marco over vaderschap, één van onze gidsen en vader van twee.
Luiers, flesjes en slechter wordend zicht
Marco heeft twee kinderen: een zoon van 20 jaar en een dochter van 13 jaar. Twee jaar voordat zijn zoon geboren wordt, is hij gestopt met werken en autorijden, omdat zijn zicht steeds slechter wordt. Hij heeft namelijk de oogziekte Retinitis Pigmentosa, waarbij de buitenkant van je gezichtsveld steeds kleiner wordt.
“Als mijn zoon geboren wordt, kan ik nog redelijk goed zien. Dit geeft geen problemen met de verzorging, en ik heb zelfs nog een tijdje met hem in het kinderzitje gefietst. Naarmate hij wat ouder wordt, zijn we gaan voetballen, alhoewel we een bal met fel contrast nodig hebben. Dan kan ik in ieder geval de bal nog goed van de stoep onderscheiden, maar op een gegeven moment helpt dat ook niet meer, dus zijn we helaas maar gestopt met samen voetballen.”
Bij de geboorte van zijn dochter is Marco’s zicht al dusdanig verslechterd dat hij alleen nog haar contouren ziet, maar ook toen heeft hij alles gedaan wat bij de verzorging van zo’n kleintje komt kijken.
Een leuke vader
Marco omschrijft zichzelf als een leuke, enthousiaste vader: “Elke leeftijdsfase heeft wel iets, maar hoe ouder ze worden, hoe interessanter het eigenlijk wordt.” Een voordeel van zijn slechtziendheid is dat hij vroeger, en nu nog steeds, vaker thuis is dan andere (goedziende) vaders: “Wanneer ik begin met het werken bij het SW-bedrijf, ben ik altijd op woensdagmiddag vrij. Mijn dochter heeft op school een continurooster, waardoor ik als enige vader op het schoolplein sta om haar op te halen.”
Met zijn zoon gaat Marco nu regelmatig naar hardrockconcerten, met zijn dochter winkelen in Nijmegen. “Nu we allemaal wat meer thuis zijn door de pandemie, help ik ze met hun huiswerk. Ik hoef het niet te kunnen zien om toch te begrijpen waar ze het over hebben. Dit komt omdat ik nog uit herinneringen kan putten van toen ik wel heb gezien, daardoor kan ik beter visualiseren.”
In balans
Wanneer het aankomt op praktische taken, neemt Marco’s vrouw deze voor haar rekening, maar in alle andere kanten van de opvoeding houden ze elkaar goed in balans. “Bij ons thuis is alles bespreekbaar, inclusief mijn slechte zicht. Mijn kinderen weten eigenlijk niet beter, zo is de situatie nou eenmaal, en voor hen is het een soort van gewoon. Ze weten natuurlijk wel dat het niet helemaal ‘gewoon’ is, maar doordat ze ermee opgegroeid zijn is het geen probleem. Soms zetten ze wel eens mijn simulatiebril op, waardoor ze zich beter kunnen inleven in wat ik wel en niet kan zien.”
Het hele gezin is goed in balans: de kinderen kunnen goed met elkaar overweg, ze gaan zelfs leuke dingen met elkaar doen. Marco en zijn vrouw zien zich, mede hierdoor, als geslaagde ouders: “Ik denk dat wij goede ouders zijn. De kinderen kunnen met ons overal over praten, en we hebben meer dan genoeg aandacht voor ze. Ineens zijn ze dan echter weer zo groot, en moet je ze ook leren loslaten. Ik ben hier wel iets makkelijker in dan mijn vrouw, maar samen vullen we elkaar aan en vormen we een team. Als ouders zijnde zijn wij zeker geslaagd.”
Marco is slechtziend en is werkzaam bij het muZIEum