Een muZIEum kerstverhaal - Een onvergetelijke ervaring (Melly Tan)

’Wie is daar?’ vraagt Melanie. ’O, het is niet de bedoeling dat je mij ziet’ zegt de Kerstman. ‘Geen zorgen, ik zie je ook niet. Althans niet goed’ zegt Melanie. De Kerstman kijkt haar vragend aan. ‘Ik ben geboren met de oogaandoening glaucoom’ vertelt Melanie. De Kerstman snapt het niet helemaal: ‘Wat is dat?’ ‘Lastig uit te leggen, het is iets wat je beter zelf kan ervaren’ zegt Melanie. ‘Voor ik het vergeet, ik heb nog wat voor je’ zegt Melanie. Melanie haalt haar kerstsok uit de kerstboom en geeft deze aan de Kerstman. ‘Alsjeblieft’ zegt ze. De Kerstman pakt de kerstsok uit haar handen en zegt: ‘Bedankt, ik was nog op zoek naar een leuke sok’. Melanie lacht ’Nee, kijk eens in de sok’. De Kerstman kijkt en ziet een rood pakje liggen. Hij haalt het rode pakje uit de sok en kijkt verbaasd. ‘Dit is voor jou’ zegt Melanie. De Kerstman kijkt haar vragend aan. ‘Voor mij? Dat is toch helemaal niet nodig. Ik ben niet voor niets de Kerstman, ik maak kinderen graag blij’ zegt de Kerstman. ‘Dat weet ik, maar elke Kerst kom je langs en breng je cadeautjes. Ik wil een keer iets terugdoen. Maak het pakje maar open, dan zie je vanzelf wat het is’ zegt Melanie.

De Kerstman maakt het pakje voorzichtig open en leest de tekst hardop voor: ‘Cadeaubon voor een onvergetelijke ervaring’. De Kerstman kijkt naar het cadeau. ‘Het is een cadeaubon voor het muZIEum’ zegt Melanie. ‘Het muZIEum?’ vraagt de Kerstman. ‘Ja, dat is een ervaringsmuseum waar je kan ervaren hoe het is om blind of slechtziend te zijn. Met deze cadeaubon wil ik jou een kijkje geven in de wereld van blinden en slechtzienden en dus ook in die van mij. Dit jaar is het mijn kerstwens om anderen bewuster te maken over het leven met een visuele beperking. Kerst is ten slotte een tijd van bezinning. Een tijd waar mensen bewuster worden en dichter bij elkaar worden gebracht’ zegt Melanie.

‘Als ik over straat loop, houden fietsers en voetgangers niet altijd even goed rekening met mij. Je kan namelijk niet aan mij zien dat ik slechtziend ben. Ik loop niet met een taststok of een blindengeleidehond. Maar dat betekent niet dat ik veel zie’ vertelt Melanie. ‘Misschien een gekke vraag, maar hoe zie je dan waar je loopt? Hoe weet je wanneer je moet stoppen voor een bus?’ vraagt de Kerstman. ‘Nou, met de cadeaubon ga je op expeditie. Niet zomaar een expeditie. Je krijgt een bijzondere rondleiding door het centrum van Nijmegen. Zo ervaar je het allemaal zelf’ zegt Melanie. ‘Het lijkt mij een hele bijzondere ervaring, maar ben ik daar dan niet te oud voor?’ vraagt de Kerstman. ‘Tuurlijk niet, het muZIEum is geschikt voor jong én oud’ zegt Melanie. ‘Daarbij, je bent zo jong als je je voelt toch’ zegt ze terwijl ze lacht naar de Kerstman. De Kerstman lacht hardop. ‘Nou in dat geval, zegt de Kerstman, waar wachten we nog op?’ ‘Dan kunnen we net zo goed meteen gaan als ik toch niet veel ga zien’ zegt de Kerstman grinnikend.

Aangekomen bij het muZIEum loopt de Kerstman samen met Melanie naar binnen. ‘Kan ik jullie ergens meehelpen?’ klinkt er een luide stem. ‘U komt mij bekend voor. Ken ik u ergens van?’ vraagt de medewerker. ‘Niet dat ik weet’ zegt de Kerstman. ‘Goed, waar kan ik jullie mee helpen?’ vraagt de medewerker. ‘Wij willen graag op expeditie’ zegt Melanie. ‘Sorry, ik bedoel hij’ zegt Melanie terwijl ze wijst naar de Kerstman. ‘Ik ben zelf slechtziend, maar ik ben erbij om zijn handje vast te houden’ grapt Melanie. De medewerker lacht: ‘mijn collega staat klaar en zal jullie ontvangen, Welkom'. Pak een taststok en zet de bril op dan gaan we meteen van start’ zegt de begeleider.

De Kerstman zet de speciale bril op. ‘Houd mij maar stevig vast’ zegt Melanie tegen de Kerstman. Samen lopen ze met de begeleider naar buiten. De gids staat al te wachten: ‘Leuk dat jullie er zijn. Zijn jullie er klaar voor? Geen zorgen, er zal niets gebeuren’. ‘Melanie?’ vraagt de Kerstman. ‘Ja?’ zegt Melanie. ‘Wanneer laten ze jouw oogaandoening zien? vraagt de Kerstman. ‘Wat zie je nu?’ vraagt Melanie. ‘Nou eigenlijk niet zoveel’ grapt de Kerstman. ‘Ik zie vooral de omgeving’. ‘Dat is wat ik ongeveer heb’ zegt Melanie. ‘Wat heftig’ zegt de Kerstman. ‘Ik ben ermee geboren, ik ben niets anders gewend’ zegt Melanie. Maar toch, ik heb ontzettend veel respect voor je hoor, zegt de Kerstman. ‘We zijn nu bij het einde aan gekomen, zet de bril maar af’ hoort de Kerstman. De Kerstman zet zijn bril af en ziet de gids. ‘Ik had niet verwacht dat u er zo uit zou zien. ‘Zeg maar je hoor, anders voel ik me zo oud’ zegt de gids. De Kerstman lacht: ‘Nou, dit heeft mij zeker de ogen geopend. Wat een onvergetelijke ervaring!’

Dit verhaal is geschreven door Melly, slechtziend en werkzaam als gids bij het muZIEum.