Blog – Gids worden, daar komt heel wat bij kijken! (Jeannette Westerouen van Meeteren)

Inwerktraject
Tijdens Expeditie ribbelroute simuleert een virtualrealitybril diverse oogaandoeningen. Maar bezoekers meenemen in mijn wereld gaat niet zomaar. Daarom begon ik in augustus met een inwerktraject dat werd afgesloten met een heus examen. Ik moest niet alleen de route leren, maar ook welke aanknopingspunten er onderweg zijn om bezoekers over mijn ervaringen te vertellen. Denk bijvoorbeeld aan een loempiakraam die heel onpraktisch de ribbelroute blokkeert of dingen die je op straat ook kan horen, ruiken of voelen in plaats van zien. Daarnaast - ook niet onbelangrijk – leerde ik over de veiligheid: hoe houd je de groep bij elkaar en wat moeten bezoekers weten over lopen met een taststok? Onder meer dat ze deze goed bij zich houden als ze stilstaan, weet ik inmiddels. Het zal namelijk niet de eerste keer zijn dat de gids over de stok van een bezoeker struikelt.

Net iets anders dan anders
Vanwege de verhuizing van het muZIEum verliep mijn inwerktraject wat anders dan normaal. Omdat we nu een ander beginpunt hebben, veranderde de route van Expeditie ribbelroute en trainde ik deze tegelijk met mijn collega’s. Ik maakte meteen kennis met iedereen en doordat zij tussendoor hun ervaringen uitwisselden, ontdekte ik al snel de fijne kneepjes van het vak. Ik leerde bijvoorbeeld dat het heel handig is wanneer de langzaamste bezoeker voorop loopt. Zo weet je zeker dat er niemand achterblijft.

Het examen
Na een aantal trainingen was het dan zover: het examen. Dat was wel even spannend! Gelukkig bestond mijn eerste groep bezoekers uit enthousiaste vrienden, die het geweldig vonden deze primeur mee te maken. Hoewel zij mij al langer kennen, viel door deze ervaring bij hen pas echt het kwartje: “Wat is dit vermoeiend!” Ze werden steeds handiger met hun stok en het was grappig te merken dat een vriend al trucjes bij mij had afgekeken. Hij vond met zijn stok een randje om te volgen en spurtte er ineens vandoor waardoor ik snel achter hem aan moest omdat er verderop mensen op een bankje zaten. Uiteindelijk loodste ik mijn publiek zonder kleerscheuren door de stad en kwam ik eveneens ongeschonden het examen door. Yes!

Aan de slag!
Sinds 1 september ben ik dus een echte gids Expeditie ribbelroute. Hoe dat bevalt? Heel goed! Soms vind ik het frustrerend steeds opnieuw uit te moeten leggen waarom ik bijvoorbeeld graag op een vaste plek met mensen afspreek. Dat gevoel zet ik liever om in iets positiefs. En dat doe ik nu. Ik vertel over mijn leven en leg uit waar die ribbellijnen nou eigenlijk voor dienen. Ineens snappen bezoekers dan ook dat die metaalkleurige ribbellijnen voor mij helemaal niet zo handig zijn. Die zie ik pas als ik er al bovenop sta. De witte geven me juist door hun kleur een doel om me op te richten. Ook bijzonder: normaal ben ik degene die hulp nodig heeft; nu geef ik bezoekers tips, zoals dat ze met hun stok een gootje kunnen volgen en zo recht blijven lopen. Ik heb er plezier in om iedere keer weer nieuwe mensen voor mijn neus te hebben. De ene groep vraagt me de oren van het hoofd, terwijl de andere zo overdonderd raakt van het weinige zicht, dat de bezoekers er helemaal in opgaan om niet over alle stoepjes, geparkeerde fietsen en andere obstakels te struikelen.

Nog even wennen
Ik voel me al helemaal thuis bij het muZIEum, maar het is nog wel even wennen dat ik niet meer de enige slechtziende ben. Het is zelfs volkomen normaal dat ik vrij weinig zie en daar is alles en iedereen dan ook op ingesteld. Zo kijkt niemand ervan op dat ik een geleidehond bij me heb en is er zelfs een hondenhok, waar zij met collega-honden kan chillen als ik aan het werk ben. En het werkschema voor die dag is standaard voor iedereen leesbaar. Om hulp hoef ik eigenlijk niet meer te vragen. Dat is heel fijn, maar juist aan die vanzelfsprekendheid moet ik nog van alle dingen het meest wennen!

Jeannette is slechtziend en werkt als gids bij het muZIEum.