Blog - Belevenissen van een taststok (Bart Schotman)

Wie ben ik
Ik ben 1,35 m lang, heb een slank postuur en weeg maar ca. 250 gram. Mijn huidskleur is wit reflecterend met twee rode bandjes. Ik ben voorzien van een rolpunt en een prettig in de hand liggende handgreep met een elastisch lusje met daarin twee knoopjes op mijn hoofd. Ik ben opvouwbaar in vijf delen en word bij elkaar gehouden middels een stevig elastiek in mijn binnenste. Maanden heb ik liggen wachten in een magazijn tot mijn huidige baas Bart mij vanwege mijn degelijke constructie en lichte gewicht verkoos uit een grote diversiteit aan taststokken in een digitale catalogus van een hulpmiddelenleverancier. Sinds een half jaar hang ik nu, wanneer ik niet aan het werk ben, aan de kapstok bij Bart en Joke thuis.

Bart
Ik vind dat ik het bijzonder goed getroffen heb met mijn baas Bart. Dit omdat hij veel en dankbaar gebruikmaakt van mijn capaciteiten om zijn mobiliteit te vergroten. Gelukkig heeft hij geen geleidehond, zodat ik mij voor de volle honderd procent kan inzetten. Bart is 64 jaar oud, waarvan 40 jaar helemaal blind. Toen hij vanwege ernstige complicaties als gevolg van zijn oogziekte helemaal blind werd, heeft hij tijdens zijn revalidatieperiode een intensieve mobiliteitstraining genoten. Gedurende die training heeft hij geleerd optimaal gebruik te maken van zijn overgebleven zintuigen: Waar en in welke richting rijden de auto’s? Op welk materiaal loopt hij; stoep, asfalt of gras? Wat ruikt hij; is hij al gauw bij de bakker? Wat moet hij doen als hij is verdwaald?

Blindelings
Ik ben vaak op pad met Bart. In zijn dorp Olst weten wij overal de weg. Naar de markt voor een gebakken visje, een kop koffie bij zijn schoonmoeder, of als Joke jarig is samen naar de bloemist voor een bloempje. Ook huis- en tandarts kunnen we blindelings vinden. Wel is het zo dat we ons alleen op bekende routes begeven. Nieuwe en onbekende routes zijn voor Bart en mij een grote uitdaging. Deze verkennen we eerst altijd met vrienden of onlangs met collega’s. Worden de routes erg ingewikkeld, dan roepen we deskundige hulp van de zorginstelling Bartiméus of Koninklijke Visio in. Het spannendst vind ik om samen met hem de reis naar het muZIEum in Nijmegen aan te gaan. Bart heeft daar zijn baan. De reis is een hele onderneming. Vooral nu het muZIEum net is verhuisd. Eerst lopen we in Olst naar het station. Dan een uur met de trein en daarna in Nijmegen via een drukke oversteek bij het Keizer Karelplein de Molenstraat door, het hart van het winkelcentrum van Nijmegen waar het vol staat met uitstallingen en terrasjes. Al met al lopen we samen zo’n vijf kilometer per dag. In het muZIEum mag ik lekker uitrusten samen met de andere taststokken van zijn collega’s. Vooral de taststokken van gidsen Mirjam en Lars vind ik erg aardig en gezellig.

Tussen de spaken
Als taststok maak je onderweg van alles mee en je komt nog eens ergens. Onlangs was ik nog met Bart en Joke op vakantie in Portugal. Heerlijk daar. Aan het strand mocht ik aan de parasol hangen waar Joke en Bart onder lagen. Bart genoot van een spannend luisterboek en regelmatig namen ze een frisse duik in zee en mocht ik hun spulletjes bewaken. Soms sta ik doodsangsten met hem uit. Een auto die over mijn punt rijdt, bijvoorbeeld. Of ik zit ineens met mijn punt tussen de spaken van een fiets die nog snel voor ons langs wilde. Één keer heb ik een val gemaakt van wel 10 meter. Bart liep innig gearmd met zijn collega, waardoor hij mij even vergat en ik door het hek van het politiebureau naar beneden viel. Bart heeft voor dit soort voorvallen altijd een reservestok bij zich, zodat hij toch nog heelhuids thuis kon komen.

In de schijnwerpers
Ik ben erg blij dat er op 15 oktober tijdens de Internationale Dag van de Witte Stok aandacht voor ons is. Wij taststokken doen altijd ons uiterste best om onze slechtziende en blinde maatjes veilig langs gevaarlijke obstakels en door het almaar drukker wordende verkeer te loodsen. Te vaak gebeurt het nog dat mensen in het verkeer ons geen vrije doorgang verlenen, wat kan leiden tot ernstige ongevallen. Dus bij dezen: stop gewoon even voor mij en mijn hardwerkende collega’s.

Was getekend,

De taststok van Bart

Bart is blind en werkt als gids bij het muZIEum.